W zależności od wieku, mamy większe lub mniejsze szanse na powtórne zwichnięcie po leczeniu unieruchomieniem. Ocenia się że u osób w wieku 20-30 lat ryzyko nawrotu zwichnięcia przekracza 50%. Ryzyko spada wraz z wiekiem. Przy pierwszorazowym zwichnięciu może dojść do szeregu uszkodzeń (oderwanie obrąbka, złamanie krawędzi panewki, oderwanie więzadeł obrąbkowo-ramiennych). Ich zła diagnostyka i nieprawidłowe wygojenie może uniemożliwić powrót do pełnej sprawności. Dlatego dokładna diagnostyka obrazowa po zwichnięciu to podstawa. RTG, NMR z kontrastem a czasem i tomografia komputerowa, pozwalają na precyzyjną ocenę sytuacji i podjęcie decyzji czy leczenie unieruchomieniem jest prawidłowe. Jeszcze gorzej wygląda sytuacja przy zwichnięciu kolejnym. Wtedy raczej nie myślimy już o unieruchomieniach. Raczej będzie wskazanie do leczenia operacyjnego.
